Święty Roch

Ten obraz olejny na płótnie wykonał w 1853 roku nieznany z nazwiska artysta na zamówienie Elżbiety Prockiej z Musielewiczów, mieszkanki Zwolenia.

Zgodnie z legendą, choremu na dżumę Rochowi pożywienie przynosił pies. Stąd jego obecność na przedstawieniach świętego.

Torba podróżna - jeden z atrybutów świętego Rocha wykorzystywany w ikonografii.

W tle widoczny kościół lub miasto - symbol pielgrzymek św. Rocha. Może to być rodzinne Montpellier lub Piacenza.

Dzieło przez wiele lat zdobiło wnętrze zwoleńskiego kościoła p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego, obecnie zaś znajduje się na wystawie stałej Muzeum.

Święty Roch żył w XIV wieku, pochodził z bogatej francuskiej rodziny mieszczańskiej. Porzucił jednak fortunę i jako żebrak pielgrzymował do Rzymu. W drodze do Wiecznego Miasta oraz powrotnej do rodzinnego Montpellier wielokrotnie udzielał pomocy chorym na dżumę, którzy doznawali cudownego uzdrowienia. Jego kult jako patrona chroniącego od zarazy zaczął szerzyć się już w XV wieku, z orędownictwa św. Rocha korzystają także aptekarze, ogrodnicy, brukarze i więźniowie.

W ikonografii przedstawiany jest jako żebrak z psem i torbą podróżną.