Trybularz

Trybularz (kadzielnica), XIX lub XX w., (łac. turibulum lub thuribulum) – naczynie liturgiczne, służące do spalania kadzidła, którego dym towarzyszy w czasie obrzędów liturgicznych.

Wykonany z miedzi, składa się z czary stanowiącej korpus oraz kopulastej, ażurowej pokrywy. W czarze znajduje się żelazne palenisko na węgle, na które sypie się kadzidło. Dym wydobywa się przez otwory w pokrywie, która połączona jest z korpusem trzema długimi łańcuszkami. Czwarty, nieco krótszy i zakończony kółkiem, służy do podnoszenia pokrywy.

Zwyczaj okadzania wywodzi się z czasów starotestamentalnych. Kościół w pierwszych wiekach unikał palenia kadzidła. Weszło ono do liturgii chrześcijańskiej, zarówno rzymskiej jak i wschodniej, w IV w. i na początku było związane z obrzędami przy Grobie Pańskim. Od X wieku wszedł w życie zwyczaj okadzania ołtarza, początkowo tylko przy ceremonii poświęcenia nowego kościoła, z czasem jednak stał się stałym elementem liturgii. Kadzidła można używać według uznania w każdej formie Mszy Świętej:
– podczas procesji na wejście;
– na początku Mszy, do okadzenia krzyża i ołtarza;
– w czasie procesji, przed Ewangelią i podczas jej głoszenia;
– po złożeniu na ołtarzu chleba i kielicha – do okadzania darów, krzyża, ołtarza, kapłana i ludu;
– podczas ukazania Hostii i kielicha po konsekracji;
– podczas obrzędów pogrzebowych.

Symbolika spalającego się kadzidła odnosi się do uwielbienia i przebłagania Boga, a także do zapowiedzi ofiary bezkrwawej. Żar ognia w którym spala się kadzidło, symbolizuje żarliwość modlitw zanoszonych przez wiernych, które jak dym z kadzidła wznoszą się do Boga.

Źródła

  1. https://liturgia.wiara.pl/doc/420145.Liturgia-piekno-i-zakorzenienie/16
  2. Aniela Zinkiewicz-Ryndziewicz, Vasa sacra, Kazimierz Dolny 2008, s. 87-88.
  3. Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, wyd. Pallotinum, Poznań 2004, s. 133.